o mnie

Od kilkudziesięciu lat jestem mieszkańcem Domów Pomocy Społecznej. W Orzeszu, małym miasteczku na trasie Katowice-Rybnik, mieszkam od 1979 r. I tak już pozostanie. To moje miejsce na ziemi. Tu, nigdzie indziej...

Kazimierz to ja

Urodziłem się w 1944 r.w Górach Lasochowskich. Los potraktował mnie trochę ostro :) i będąc kilkumiesięcznym bajtlem , w wyniku choroby, straciłem słuch.Nie zdążyłem poznać melodii słowa.Jestem osobnikiem głuchoniemym,co nie znaczy , że nie biorę świata garściami i pozostaję obojętny na jego barwy i dźwięki.Wypracowałem sobie alternatywne sposoby komunikacji- za pomocą mimiki, gestów, słowa pisanego , trochę niezdarnego, przyznaję , chcę rozmawiać z ludźmi, którzy akceptują mnie jako człowieka.

Przez pierwsze 10 lat moim domem był dom rodzinny , trzy siostry, rodzice w małej wiosce w dawnym kieleckim.Ot "scyzoryk" ze mnie ;) Potem 9 kolejnych lat to Ośrodek dla Dzieci Niesłyszących i Głuchych w Lublińcu.A jeszcze potem, los postanowił kolejny raz spłatać mi figla i moim domem stały się Domy Pomocy Społecznej, najpierw Gorzyce, a od 1979 moje miejsce na ziemi to Orzesze .Nikt jednak nie zasługuje na samotność i do pary otrzymałem talent.

Rysuję i maluję.Musi być przecież jakaś sprawiedliwość w "przydziale" na życie, nieprawdaż? :)

to ja :)

to ja :)

Niepełnosprawni?

Niepełnosprawni. Zwykle przez delikatność czy z lęku omijamy ich wzrokiem ,niedostrzegając tkwiących w nich możliwości.Dla wielu z nich twórczość jest jedyną racją bytu.To ich sposób na samotność, na poczucie obcości.

Potrafią poradzić sobie ze świadomością „inności”,którą za pomocą sztuki oswajają, obracają w normalność.Przezwyciężając swoje ograniczenia, dzięki pasji,czynią swoje życie pełniejszym i bogatszym.
W naszym Domu mieszka kilku artystów.
Nie studiowali w szkołach artystycznych. Są zupełnie nieświadomi swojego talentu i wynikającej z niego roli.


Jednym z nich jest głuchoniemy Kazimierz- bohater bloga.

Mimo upływu lat wciąż się rozwija. Maluje lawinowo i coraz lepiej, zawsze pod wpływem emocji. Do koloru i kompozycji dochodzi się intuicją i myślą. Kazimierz ze swoją diagnozą ,postawioną wiele lat temu

„upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym, głuchoniemota” ,organizuje przestrzeń jak wytrawny artysta.

Wciąż szuka nowych rozwiązań. Może na jego przykładzie należałoby zrewidować pojęcie „niedorozwoju umysłowego”?Jego rysunki wołają: „zobaczcie wreszcie do cholery ,kim jestem!”Jego sztuka bierze się bowiem

z pozytywnych doznań. Kaziu jest uzależniony od dobrych emocji ,potrafi się odwzajemnić. Jest jak probierz ludzi – wyczuwa tych dobrych i lgnie do nich.


Obrazy Kazimierza rozjaśniają nam świat. Jak dobrze , że jest on wśród nas.

Od 2009 r. bierze udział w niezwykłych Warsztatach "Future Artist" , których "matką" :) jest fascynująca i intrygująca Ewa Kokot, historyk sztuki.

Pasjonuje go również teatr, jest członkiem grupy teatralnej "Alter ego" założonej przez dwie wspaniałe terapeutki Domu-Annę i Joannę.


Marzy o fotografowaniu,brał udział w projekcie "Oddech dawnych czasów",którego celem było wsparcie osób intelektualnie niepełnosprawnych, mieszkańców Domu Pomocy Społecznej w Orzeszu oraz przełamanie społecznych barier między nimi a społecznością miasta.

tekst -Gabriela Kalinowska-Czakon psycholog Domu





Konkurs na bloga roku 2012 -nr A00201

Konkurs "Blog Roku 2012"-Ja i moje życie


Wszystkim, którzy wysyłali smsy na Kaziowy blog oraz tym, którzy wspierali nas mentalnie serdecznie dziękujemy za oddanie głosu.Naszą pozycję w konkursie(ostatecznie 19 na 555 blogów)rozpatrujemy w kategorii cudu nad Bierawką. Przecież to zaledwie trzydzieści kilka migawek z życia Kazia-mieszkańca Domu Pomocy Społecznej i to w większości skupiających się na jego udziale w Warsztatach "Future Artist" prowadzonych przez wyjątkową osobę -panią Ewę Kokot, edukatora sztuki.Nie sposób wymienić jej pomysłów,zapraszam zainteresowanych tu :)

Każda złotówka z wysłanych smsów została przekazana na szlachetny cel -rehabilitację dzieci niepełnosprawnych i obozy dla dzieci z biednych rodzin.Zatem my wszyscy mamy udział w tym szlachetnym przedsięwzięciu.Dziękujemy raz jeszcze i pozdrawiamy :)

życie też może być piękne...

życie też może być piękne...
życie też może być piękne...

niedziela, 13 października 2013

Pewnej październikowej niedzieli-Palowice

Kazio ostatnio nagrzeszył co niemiara, oszczędzimy szczegółów,więc po dzisiejszym oczyszczeniu i przyjęciu komunii, jest jak nowo narodzony.Korzystając z jesiennego słońca, wybieramy się "rumakiem" do Palowic, gdzie znajduje się drewniany kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej przeniesiony w 1981 roku z Leszczyn.
Palowice mogą bowiem pochwalić się jednym ze 122 zabytkowych kościółków,
jakie zachowały się na Górnym Śląsku.
Zbudowano go " na zrąb" w latach 1594 - 1595 r. W 1606 r. cieśla Jan Ozga dobudował wieżę konstrukcji słupowej o skośnych ścianach i szerokim hełmie namiotowym. Wokół kościoła wspornikowe przydaszki, tzw. soboty. Dach świątyni, ściany zrębu i skośne ściany wieży kryte gontem. Nad nawą wieżyczka na sygnaturkę

po kliknięciu w zdjęcie otworzy się w dużym formacie :)
zdjęcia kiepskiej jakości, bo moja blondynka(aparat foto) strajk rozpoczęła













 
Jest też popiersie naszego umiłowanego Jana Pawła II


święta Barbara -patronka górników.


św.Florian -patron strażaków.
Jak poznać św. Floriana? Jest przedstawiony w charakterystycznej zbroi rzymskiej, trzyma w ręce wiadro z wodą, którą zazwyczaj gasi pożar stojącego u jego stóp budynku. Z reguły trzyma w drugiej ręce chorągiew. Jego atrybutem może być też kamień młyński.


 

Archanioł Michał depczący szatana pod stopami


 


Kapliczka na kościelnym parkingu
Drewniana, z dwuspadowym daszkiem kapliczka szafkowa zawiera figurę św. Krzysztofa. Została ufundowana przez palowickich kierowców. 
Jej poświęcenie nastąpiło 17 października 1999.

 

 

 Zachodzące słońce wpada wprost do obiektywu, pora wracać do Orzesza.
mapa Palowice

4 komentarze:

  1. Znowu muszę się tam kiedyś wybrać............piękny kościółek i chyba w otoczeniu od mojej ostatniej wizyty coś się tam zmieniło .

    OdpowiedzUsuń
  2. Jeszcze kursujecie skuterem ?Kazik coraz młodszy:)Pozdrawiam Barbara

    OdpowiedzUsuń
  3. Basiu, zgadza się, Kazik coraz młodszy, za to ja starucha:( Skuter chyba pójdzie zimować, niestety .Serdeczności zostawiamy.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za odwiedzenie mojej strony. Będzie mi miło przeczytać Twoją opinię w temacie publikowanego postu.